ၾကာသံုးပြင့္မေထရ္
(၁)
လြန္ခဲ့ေသာ ကမၻာတစ္သိန္းထက္က ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူခ်ိန္ ----။
ပန္းေတာ္ဆက္တစ္ေယာက္ဟာ ရွင္ဘုရင္ကို ဆက္သဖို႕ ပန္းေတြ ယူလာပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္အေပါင္းကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ ကိေလသာျမဴအညစ္အေတြးေတြ ကင္းေဝးျဖဴစင္လို႕ ၿငိမ္းေအးတဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ က်က္သေရမဂၤလာအျဖာျဖာႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶကို ဖူးျမင္ရတဲ့အခါ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာပါတယ္။ "ငါဟာ ဒီပန္းေတြကို မင္းၾကီးကို ဆက္သရင္ ၿမိဳ႕စား၊ ရြာစား၊ ေရႊေငြဥစၥာ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ေတြ ရမွာပဲ။ ဒါေတြဟာ တစ္ကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘာမွ ထူးျခားတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းၾကီးကို ပန္းေတြဆက္သမယ့္အစား ျမတ္ဗုဒၶကို ပန္းေတြႏွင့္ ပူေဇာ္ၿပီး ၿငိမ္းေအးရာ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ျမတ္ဆုမြန္ကိုပဲ ယူေတာ့မယ္။" ဒီလိုေတြးမိၿပီး သဒၶါတရားေတြ၊ ၾကည္လင္တဲ့စိတ္ေတြ မ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ သူယူလာတဲ့ ပန္းေတြထဲက လွပမြန္ျမတ္တဲ့ ပဒုမၼာၾကာပန္းနီသံုးပြင့္ကို ျမတ္ဗုဒၶဆီကို ပစ္လႊတ္ေျမွာက္တင္ၿပီး အျမတ္တႏိုး ပူေဇာ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီၾကာပန္းနီသံုးပြင့္ဟာ ျမတ္ဗုဒၶဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ဦးေခါင္းေတာ္ထက္မွာ ပ်ံဝဲတည္ေနပါတယ္။ အဲဒါကို ျမင္ၾကရတဲ့ လူအေပါင္း နတ္အေပါင္းဟာ အံ့ၾသဝမ္းသာ ခ်ီးက်ဴးေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။
တိပဒုမိယမေထရ္ေလာင္းလ်ာ ပန္းေတာ္ဆက္ဟာ အဲ့ဒီကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အေျချပဳၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ အဆင့္ဆင့္ ဆက္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လံုး လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာတို႕ကိုသာ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အပါယ္ေလးပါးကို မက်ေရာက္ခဲ့ရပါဘူး။
အခု ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္မွာေတာ့ ပဋိသမၻိဒါေလးပါး၊ အဘိညာဉ္ေျခာက္ပါးတို႕ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူတဲ့ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္ျမတ္ဟာ ေရွးဘဝေတြက က်င့္ၾကံအားထုတ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပါရမီအက်င့္ေတြကို ပုေဗၺနိဝါသအဘိညာဉ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရႈၿပီး အတိတ္ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။
"ဤဘဒၵကမၻာမွ ကမၻာတစ္သိန္းထက္၌ (ပဒုမုတၱရ) ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္ခဲ့ရေသာ အခါမွစ၍
အပါယ္ေလးပါး လားရသည္ကို မသိစဖူးေပ။
ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ ပဒုမၼာၾကာသံုးပြင့္ကို လွဴဒါန္းရျခင္း၏ အက်ဳိးေပတည္း။ "
တိပဒုမိယေတၴရအပဒါန္
(တိပဒုမ = သံုးပြင့္ေသာ ပဒုမၼာၾကာပန္း)
(၂)
ျမတ္ဗုဒၶအား ၾကာပန္းသံုးပြင့္လႉတာႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လံုး အပါယ္မက်တာလဲ။ ပန္းလွဴရံုႏွင့္ ဘာလို႕ ဘဝမ်ားစြာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ခံစားရတာလဲ။
ျမတ္ဗုဒၶကို ဖူးျမင္ရခိုက္ သဒၶါတရားျဖစ္ခိုက္မွာ မိမိမွာ တျခားလွဴစရာမရိွေတာ့ ရရာပန္းကို လႉလိုက္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶက အလႉ႐ွင္ေစတနာကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေသာအားျဖင့္ ၾကည္ညဳိဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အသုံးခ်ျပတယ္။ အလႉ႐ွင္မွာ ၾကည္ညိဳသဒၶါအား ေကာင္းသထက္ေကာင္း၊ ပြားသသည္ထက္ ပြားလာပါတယ္။ အဲဒီအလွဴကို တစ္သက္လံုး မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနပါတယ္၊ စိတ္ကူးတိုင္း ေပၚေနပါတယ္။ ေသခါနီးမွာလည္း ဒီအာ႐ုံႏွင့္ ေသေတာ့ ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ ေရာက္သြားေရာ။ ငါဟာ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြ ဘယ္ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ရတာလဲလို႔ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူျပဳထားတဲ့ကုသိုလ္ ပန္းတစ္ပြင့္လႉရတာကို သိျမင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ အနည္းငယ္ ပန္းတစ္ပြင့္ေလးလႉရတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကေတာင္မွ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြေပးတယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြဆိုရင္ အဘယ္ဆိုဖြယ္ရာ ႐ွိပါ့မလဲလို႕ စဥ္းစားမိၿပီး အဲဒီသုဂတိဘုံမွာ ကုသိုလ္ေတြကို ဆက္လက္လုပ္ပါမယ္။ ပန္းတစ္ပြင့္အလႉကေနၿပီး သုဂတိဘုံေရာက္၊ သုဂတိဘံုမွာ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ေတြ႔၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားအားထုတ္ျခင္းစတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ အဆက္ဆက္ျပဳေတာ့ ကုသိုလ္အားေကာင္းသြားပါတယ္။ ကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခိုက္ ဆက္ၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ျပဳဖို႕ အေရးၾကီးလွပါတယ္။
ကုသိုလ္တစ္ခုခုႏွင့္ သုဂတိဘုံ ေရာက္သြားသူဟာ ကုသိုလ္ေတြဆက္ျပဳေတာ့၊ ကုသိုလ္ေတြ ထပ္ျပဳေတာ့ အပါယ္မက်ရေတာ့ဘဲ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ လူနတ္စည္းစိမ္ခံစားၿပီး ပါရမီျပည့္တဲ့အခါ နိဗၺာန္ေရာက္ရပါတယ္။ အျခားကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ အရင္းျပဳရာ၊ မ်ိဳးေစ့စက်ရာ၊ အဓိက အေျခတည္ရာ ကုသိုလ္ေက်းဇူးက ႀကီးမားလြန္းလို႔ အဲဒီကုသိုလ္ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေဖာ္ျပတဲ့သေဘာပါပဲ။ အဲဒီကုသိုလ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေနာက္ျဖစ္တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြကို ေဖာ္မျပေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက ကုသိုလ္ရွင္ဟာ သူ႕အေၾကာင္းသူ ျပန္ေဟာေျပာတဲ့အခါ သူအနွစ္သက္ဆံုး၊ အျမတ္ႏိုးဆံုး၊ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုး ကုသိုလ္တစ္ခုကိုပဲ ေျပာျပတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ - တိပဒုမိယမေထရ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့ကုသိုလ္ေတြ ရိွေပမယ့္ ၾကာပန္းသံုးပြင့္လွဴတာကိုပဲ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တို႕တေတြမွာလည္း အႏွစ္သက္၊ အျမတ္ႏုိးဆံုး၊ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုး ကုသိုလ္တစ္ခုခု ရိွထားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီကုသိုလ္ကိုလည္း ထပ္ကာထပ္ကာ သတိရၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ ျပဳလုပ္ႏုိင္ဖို႕ အေရးၾကီးလွပါတယ္။
(၃)
ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးပူေဇာ္ထားတဲ့ ဝိစိၾတဝႏၵနာဘုရားရိွခိုး ဂါထာအမွတ္(၄၅)မွာပါတာကေတာ့ -
ဧေကနာပိ ဝါ ပုေပၹန၊ အမဟေဂၣန ေကန ဝါ၊
ဧကဝါရမၸိ ပူေဇေႏၱာ၊ သုခိေတာဝ ဘဝါဘေဝ၊
ဧဒိ ံဇာနံ ဘိသမၺဳဒၶံ၊ ေကာ သကၠာ န ပူေဇတေဝ။
ေရႊဘုန္းေတာ္ရွင္ - အရွင္ျမတ္ဘုရားကို၊
အဖိုးမ်ားစြာ မထိုက္တန္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေရတစ္လံုးျဖင့္လည္းေကာင္း၊ တစ္ၾကိမ္မွ်ေသာ္လည္း ပူေဇာ္မိသူသည္၊ ဘဝမ်ားစြာ၌ အလြန္တရာ ခ်မ္းသာျခင္းသို႕ ေရာက္သည္သာလွ်င္တည္း။
ဤသို႕ေသာသဘာကို၊ က်ိဳးေၾကာင္းထင္ထင္ ဟုတ္တိုင္းသိျမင္သည္ရိွေသာ္
သမၺဳဒၶသခင္ ကိုယ္ေတာ္အရွင္ျမတ္ဘုရားကို
အဘယ္သူသည္ မပူေဇာ္ဘဲေနျခင္းငွာ တတ္ေကာင္းပါေတာ့အံ့နည္း။ တဲ့။
ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ၾကီးအ႐ွင္ပညာေဇာတ ရဲ႕ ေအာက္ပါ လကၤာေလးကလည္း မွတ္သားဖြယ္ရာေကာင္းလွပါတယ္-
ကုသိုလ္တစ္ပါး အက်ဳိးမ်ား ယုံမွားမ႐ွိရာ။ မ်ဳိးေစ့တစ္မွ ပင္မ်ားစြ ေပါက္ရပုံပမာ။
မ်ဳိးမွန္ကန္က ပင္သန္ရ ရၾကသီးမ်ားစြာ။ မ်ဳိးေစ့မမွန္ ပင္မသန္ သီးႏွံမေအာင္ရာ။
(၄)
တခ်ဳိ့က ကုသိုလ္အက်ဳိးေပးေကာင္းခိုက္ ဇိမ္ခံေနၿပီး ကုသိုလ္ဆက္မျပဳပါဘူး၊ မျပဳေတာ့ အဲဒီကုသိုလ္ အားနည္းလာခိုက္မွာ အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခြင့္ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။ အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခြင့္ ရသြားရင္လည္း ကုသိုလ္ဘက္ ျပန္လည္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ တိရိစၦာန္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ႏိုင္ရာစားဘဝမွာ ကုသိုလ္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ငရဲက်သြားသူဟာလည္း အဲဒီအကုသိုလ္ကံ ကုန္လို႔ ငရဲကလြတ္ၿပီး လူျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း ကုသိုလ္လုပ္ဖို႕ မလြယ္ကူတဲ့ ဘဝအေျခအနမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။
မရိွလို႕ မလွဴ၊ မလွဴလို႕မရိွ။ အူမ မေတာင့္ေတာ့ သီလမေစာင့္ႏိုင္၊ သီလမေစာင့္ေတာ့ အူမ မေတာင့္ႏိုင္၊ ဘာဝနာလည္း မပြားႏုိင္။ ဒါန၊ သီလ လည္း မရိွေတာ့ အပါယ္ထပ္က်ျပန္ေရာ။ အပါယ္က လြတ္လို႕ လူျပန္ျဖစ္ေတာ့လည္း ကုသိုလ္လုပ္ဖို႕ ခက္ေနျပန္ေရာ။ ဒီလိုႏွင့္ အကုသိုလ္ေတြပဲ ဆက္လုပ္မိၿပီး အကုသိုလ္စက္ဝန္းၾကီး လည္ပတ္ေနပါေတာ့တယ္။
မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကို (တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ မလိမၼာလို႕) ျပဳလုပ္မိသူဟာ
ထပ္ခါထပ္ခါ ဆက္မလုပ္သင့္ပါဘူး။
မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ ျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵဆိုးကိုလည္း မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။
မေကာင္းမႈေတြ တိုးပြားလာတာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လို႕ပါပဲ။
(ဓမၼပဒ - ၁၁၇)
အကုသိုလ္စက္ဝန္းၾကီးကို ရပ္တန္႕ခ်င္ရင္ေတာ့ မရိွလည္း လွဴပါ။ တတ္စြမ္းသမွ်ေပါ့။ လူ႕ဘဝမွာ လွဴခ်င္စိတ္ရိွရင္၊ လွဴတတ္ရင္ ပိုက္ဆံမရိွလည္း လွဴလို႕ရပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ သဒၶါ၊ သတိႏွင့္ ေမတၱာရိွေနရင္ လွဴတတ္လာပါတယ္။ လွဴရင္းႏွင့္ ရိွလာပါလိမ့္မယ္။ လွဴလို႕ရိွ၊ ရိွလို႕လွဴ ဒီလို ကုသိုလ္စက္ဝန္းၾကီး လည္ပတ္ေအာင္လုပ္ရပါမယ္။ သီလအေနႏွင့္လည္း အူမ မေတာင့္လည္း သီလအရင္ေစာင့္လိုက္ပါ။ သီလေစာင့္ရင္းႏွင့္ပဲ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါ၊ စမ္းသပ္မႈေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ အူမ ေတာင့္လာပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူေတြက ကိုယ္က်င့္သီလ ေကာင္းမြန္သူေတြကို လိုက္ရွာေနၾကတာပါ။ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပါင္းသင္းႏုိင္တဲ့သူကို ရွာေနၾကတာပါ။ သီလပ်က္တဲ့သူေတြ မ်ားတဲ့အခ်ိန္မွာ သီလေစာင့္သူေတြဟာ ရွားပါးအဖိုးတန္လွပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလ ေကာင္းတယ္လို႕ ယံုၾကည္ရမႈ တစ္ခုတည္းႏွင့္ပဲ အနည္းဆံုးေတာ့ ထမင္းမငတ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာ ပါလိမ့္မယ္။
သီလေစာင့္လို႕ အူမေတာင့္၊ အူမေတာင့္လို႕ သီလေစာင့္၊ ရိွလို႕လွဴ၊ လွဴလို႕ ရိွ ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္စက္ဝန္းၾကီး လည္ပတ္ႏုိင္ပါေတာ့တယ္။ အစပိုင္း အရိွန္မရေသးခင္ေတာ့ ခက္ခဲပင္ပန္းေနမွာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ကုသိုလ္စက္ဝန္းကို အရိွန္အဟုန္ႏွင့္ လည္ပတ္ႏုိင္သြားတဲ့အခါ လြယ္ကူသက္သာသြားမွာပါ။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို ျပဳလုပ္အားထုတ္သူဟာ
ထပ္ခါထပ္ခါ ဆက္လုပ္သင့္ပါတယ္။
(စိတ္အစဥ္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္) ကုသိုလ္ျမတ္ ျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵမြန္ကိုလည္း ျဖစ္ေစသင့္ပါတယ္။
ေကာင္းမႈေတြ တိုးပြားလာတာဟာ ခ်မ္းသာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လို႕ပါပဲ။
(ဓမၼပဒ - ၁၁၈)
(၅)
အလွဴဒါနျပဳလိုသူမ်ားအတြက္ လွဴစရာေတြက ေပါလွဘိသည္။
၁၂၆၇-ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလတြင္ ရဟႏၲာဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးသီလသည္ ေရႊက်င္ၿမိဳ႕၌ သိမ္သမုတ္ ၾကြေတာ္မူ၏။ ထိုစဥ္ ေတာင္ေပၚမွ ကရင္ႀကီး ငါးေယာက္ ကန္ေတာ့ပြဲ ကိုယ္စီႏွင့္ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ မင္းတို႔ေတာင္ေပၚမွာ ခ်မ္းသာတဲ့လူ ေပါၾကရဲ့လား။
ဒကာမ်ား။ ။ မေပါပါ အရွင္ဘုရား။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြပဲ မ်ားပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ ေရမိုးေကာ ျပည့္စံုၾကရဲ့လားကြဲဲ႕။
ဒကာမ်ား။ ။ ျပည့္စံုပါတယ္ဘုရား၊ ေရလည္း အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ အိမ္း..ဒါျဖင့္ ေနရာက်သားပဲ၊ မင္းတို႔ဆင္းရဲတဲ့ ကရင္ဒကာေတြ ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲနဲ႔ ကုသိုလ္ရေအာင္ ဘုရားကို ေန႔တိုင္းေရတစ္ခြက္ တစ္ခြက္လွဴၾက ၾကားလား။
ဒကမ်ား။ ။ မွန္ပါ့ အရွင္ဘုရား။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ။ ဒါန ဘာခက္သလဲကြယ့္။ ပန္းမပြင္တဲ့အခါမ်ိဳး သစ္ခက္သစ္ညြန္႔ကေလးေတြ ခ်ိဳးၿပီးလွဴ၊ ဖေယာင္းတိုင္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့အခါ ေကာက္ရိုးေတြစည္းၿပီး ဘုရားကို မီးပူေဇာ္ၾက။ ကဲ...ကဲ ငါးပါးသီလ ယူၿပီး ျပန္ၾက။
မၾကားစဖူး တရားထူးကို ၾကားနာရသျဖင့္ ဒကာမ်ား ၀မ္းသာမဆံုး ရွိၾကေလ၏။ တန္ခိုးအဘိညာဥ္ျဖင့္ လက္ေတြ႕ သိျမင္ေတာ္မူၾကေသာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားက လူတိုင္း ခ်မ္းသာေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ မလုပ္တတ္စရာလည္း မရွိရေအာင္ ညႊန္ျပေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္သည္ အလြန္ပြင့္လင္း၏။ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္ လမ္းစဥ္ကလည္း လြယ္ကူလြန္းလွသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းကေလးပင္တည္း။ အရိုးခံႀကီးပင္တည္း။ တကယ္ယံုၾကည္၍ အဟုတ္လုပ္ႏိုင္မႈသာ အေရးႀကီး၏။
ျခံစည္းရိုးတြင္ အေလ့က် ေပါက္ေနေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ျဖင့္လည္း နိဗၺာန္ေရာက္ေစႏိုင္၍ နတ္ျပည္ေလာက္ကိုမူ အသာကေလးပင္တည္း။ (လိပ္ဆူးေရႊပန္းနတ္သမီး စသည္ကို ေထာက္ပါ။)
(ဓမၼစရိယဦးေဌးလိႈင္၏ ရတနာသံုးပါးေက်းဇူး စာအုပ္မွ)
(၆)
မယဥ္ေက်းေသာ သူတို႔ကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ၊
ႀကီးေသာ လုံ႔လရွိေသာ၊
သတၱဝါအားလံုးတို႔၏ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္ရသည္ရွိေသာ္
အၿမိဳက္နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ဥစၥာကို ရလတၱံ႕ (ဟု ဤသို႔ ၾကံ၏)။
ဤသို႔ ၾကံၿပီး၍ ငါသည္ မိမိစိတ္ကို ၾကည္လင္ေစ၏၊
ထိုအခါ သံုးပြင့္ေသာ ၾကာနီပန္းတို႔ကို ယူ၍ ေကာင္းကင္၌ ပစ္လႊင့္ေျမႇာက္တင္၏။ --- တဲ့။
တိပဒုမိယမေထရ္ေလာင္းလ်ာ ပန္းေတာ္ဆက္ဟာ ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရားကို ၾကာပန္းလွဴတဲ့အခါ တျခားဆုေတြ မေတာင္းပါဘူး။ ၿငိမ္းေအးရာ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ကိုပဲ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းတာပါ။ ၿငိမ္းေအးသူကို ၾကည္ညိဳေလးစားအားက်လို႕ ၿငိမ္းေအးရာကိုသာ ရည္မွန္းတာပါ။ ဒါေပမယ့္ နတ္ခ်မ္းသာ၊ လူခ်မ္းသာ၊ သိၾကားမင္းစည္းစိမ္၊ စၾကဝေတးမင္းစည္းစိမ္ တို႕ကို မရည္မွန္းလည္း ခံစားရတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္တဲ့အခါ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္မွန္းႏိုင္ရင္ က်န္တဲ့ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြဟာ ဆုမေတာင္းလည္း ေဘးထြက္ေကာင္းက်ိဳးအေနႏွင့္ ၿပည့္စံုမွာပါပဲ။ ဥပမာ - ရွင္ဘုရင္ဆုကိုေတာင္းသူဟာ ရြာစားၿမိဳ႕စားဆုကို ေတာင္းစရာမလိုတဲ့သေဘာပါပဲ။
ပန္းေတာ္ဆက္ဟာ ပန္းသံုးပြင့္လွဴတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းကေတာ့ ရွင္ဘုရင္ဆီ ပန္းဆက္သရင္ ရရိွမယ့္ ရာထူးႏွင့္ ေရႊေငြဆုလာဘ္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး လွဴတဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ရာထူးစည္းစိမ္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး လွဴရဲတဲ့၊ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚမွာ ထားရိွတဲ့ သူရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးစရာပါ။
ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာၾကီး တဂိုးေရးဖြဲ႕တဲ့ "ၾကာပန္းအလွဴ" ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပန္ေျပာပါရေစ -
ႏွင္းရိုက္တဲ့အတြက္ ၾကာပန္းေတြ ေၾကြပ်က္သြားၾကပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးသုဒဟာ သူ႕ေရကန္မွာက်န္ရိွေနတဲ့ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ၾကာျဖဴပန္းကို ေစ်းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေရာင္းဖို႕ နန္းေတာ္ဆီလာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ပါတယ္။ "သိပ္လွတဲ့ ၾကာပန္းၾကီးပဲ။ ျမတ္ဗုဒၶကို ကပ္လွဴပူေဇာ္မယ္။ အဲ့ၾကာပန္းရဲ႕ တန္ဖိုးေျပာပါ"
သုဒက ေရႊဒဂၤါးတစ္ျပားေတာင္းပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ျမတ္ဗုဒၶကို ဖူးေျမာ္ဖို႕ နန္းေတာ္က ထြက္ခြာလာပါတယ္။ ဘုရင္က ၾကာပန္းကို ျမင္သြားတဲ့အခါ "ျမတ္ဗုဒၶကို ၾကာပန္းလွဴမယ္ ။ ငါဝယ္မယ္။ အဲ့ၾကာပန္း ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ။"
သုဒက ျပန္ေျဖပါတယ္။ "ကုန္သည္ဆီ ေရႊဒဂၤါးတစ္ျပားႏွင့္ ေရာင္းၿပီးပါၿပီ အရွင္မင္းၾကီး"
"ငါက ေရႊဒဂၤါးဆယ္ျပားေပးမယ္။" ဘုရင္က မိန္႕ပါတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေရႊဒဂၤါး အျပားႏွစ္ဆယ္ေပးၿပီး ဝယ္ပါရေစ" ကုန္သည္က ဆိုပါတယ္။
ဒီလိုႏွင့္ ၾကာပန္းတန္ဖိုး အဆမတန္ျမင့္တက္သြားပါတယ္။ ဒီအခါ ဥယ်ာဥ္မွဴး သုဒက ေတြးပါတယ္။ "သူတို႕ဟာ ျမတ္ဗုဒၶကို ကပ္လွဴဖို႕ရာ ၾကာပန္းတန္ဖိုးကို မ်ားမ်ားေပးဝယ္ၾကတယ္။ တကယ္လို႕ ျမတ္ဗုဒၶဆီကို ငါကိုယ္တုိင္သြားရင္ သူ႕တို႕ေပးတဲ့ တန္ဖိုးထက္ ပိုရႏုိင္မွာပဲ။"
"ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ။ ဒီၾကာပန္းကို မေရာင္းေတာ့ပါဘူး။" လက္အုပ္ခ်ီေတာင္းပန္ရင္း သုဒက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶရိွရာဆီ အသားကုန္ ေျပးလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်က္သေရမဂၤလာရိွလွတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶဟာ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ ၿငိမ္းေအးစြာ ထိုင္ေနေတာ္မူပါတယ္။
သုဒဟာ ျမတ္ဗုဒၶကို ဖူးျမင္ရတဲ့အခါ အံ့ၾသလြန္းလို႕ ေက်ာက္ရုပ္လို ရပ္ေနမိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ စကားလည္း မေျပာႏုိင္၊ လႈပ္လည္း မလႈပ္ႏုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ( ဒီေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့၊ ဒီလို က်က္သေရရိွတဲ့၊ ေမတၱာကရုဏာျပည့္ဝတဲ့သူကို မျမင္ဖူးေသးဘူးေလ။ )
အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ သုဒဟာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ရင္း ၾကားပန္းကို အျမတ္တႏိုး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။
"ခ်စ္သား၊ လိုတဲ့ဆုေတာင္းပါ" ျမတ္ဗုဒၶက ျပံဳးရင္း မိန္႕ေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီအခါ သုဒက အားရဝမ္းသာ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ "တျခား ဘာကိုမွ် မလိုခ်င္ပါဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခဖဝါးေတာ္ေအာက္က ျမဴမႈန္တစ္ပြင့္ကိုပဲ ေပးသနားေတာ္မူပါ ဘုရား"
"lotus offering" by Rabindranath Tagore
(၇)
တိပဒုမိယမေထရ္ေလာင္းလ်ာ ပန္းေတာ္ဆက္ဟာ ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရားကို ၾကာပန္းသံုးပြင့္ လွဴခြင့္ရတာဟာ ေရွးေကာင္းမႈရိွလည္းရိွလို႕ပါ။ "ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရားသည္ ငါ၏ ေရွးေကာင္းမႈကို ေဟာၾကားစဥ္ တစ္သိန္းေသာ သတၱဝါတို႔၏ သစၥာေလးပါးတရားကို သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏ "--- တဲ့ ။ ပန္းေတာ္ဆက္ရဲ႕ ၾကားပန္းသံုးပြင့္ လွဴခြင့္ရတဲ့ ေရွးေကာင္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာေတာ္မူတဲ့အခါ တရားနာပရိသတ္ တစ္သိန္းေလာက္ သစၥာေလးပါးကို သိျမင္ၾကပါတယ္တဲ့။
တကယ္ေတာ့ တို႕တေတြလည္း ျမတ္ဗုဒၶကို ပန္းေလးလွဴခြင့္ရတာကိုက ကိုယ့္ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံက ၾကီးမားလြန္းလို႕ပါ။ ပန္းလွဴခြင့္ရတာကို သာမန္လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ ဒီလိုပန္းလွဴခြင့္ရတယ္ဆိုတာကိုက ေရွးအတိတ္က ကုသိုလ္ကံ၊ ပါရမီေတြ ရိွေနခဲ့လို႕ပါပဲ။ ဗုဒၶဆိုတဲ့အသံကို ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ၾကားရတတ္တာပါ။ ဒါကို သိနားလည္ၿပီး ဝမ္းသာပီတိႏွင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ဆက္လုပ္ေဆာင္ၾကပါစို႕ -
သဒၶါ ဗီဇံ - သဒၶါတရားသည္ မ်ိဳးေစ့မည္၏။ (သုတၱ၊ ကသိဘာရဒြါဇသုတ္)
သဒၶါ ဗႏၶတိ ပါေထယ်ံ - လမ္းစာရိကၡာကို သဒၶါတရားျဖင့္ ထုပ္ဖြဲ႕၏။ (ေဒဝတာသံယုတ္၊ ပါေထယ်သုတ္)
သဒၶီဓ ဝိတၱံ ပုရိသႆ ေသ႒ံ။ သဒၶါယ တရတိ ၾသဃံ။
ေယာက်္ား၏ျမတ္ေသာဥစၥာဟူသည္ သဒၶါတရားပင္တည္း။ သဒၶါတရားျဖင့္ ျသဃေလးျဖာ သံသရာကို ကူးေျမာက္ႏုိင္၏။
(သုတၱ၊ အာဠာဝကသုတ္)
အရွင္ဉာဏဝရ(ပါရမီ)
စာကိုး
၁။ ေထရာပဒါန္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ (ဆ႒မူ)
၂။ သုတၱနိပါတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ (ဆ႒မူ)
၃။ သဂါထာဝဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ (ဆ႒မူ)
၄။ ေထရအပဒါန္ဝတၳဳေတာ္ၾကီး - အရွင္ဓမၼႆာမီဘိဝံသ
၅။ ဝိစိၾကဝႏၵနာဘုရားရိွခိုး - ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ၾကီး
၆။ ဗုဒၶဓမၼျပႆနာမ်ား(၄) - ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ၾကီး အ႐ွင္ပညာေဇာတ
၇။ ရတနာသံုးပါးေက်းဇူး - ဓမၼာစရိယဦးေဌးလိႈင္
၈။ "Lotus offering" by Tagore (ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္)
၉။ ဓမၼပဒအေဖာ္မြန္ - အရွင္ဉာဏဝရ(ပါရမီ)
အရွင္ဉာဏဝရ (ပါရမီ)
အရွင္ဉာဏဝရ ၊ ေအာင္သိဒၶိမင္းေက်ာင္း၊ က်င္းၾကီးရပ္၊ ကၽြဲပြဲၿမိဳ႕၊
ဓမၼဒူတ မဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၁၇ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါသည္
